تغذیه مصنوعی سفره‌های آب زیرزمینی از طریق کانال‌های زهکش سطحی با استفاده از روش AHP

 آب­های زیرزمینی در فعالیت­های اقتصادی و زندگی روزمره مردم نقشی اساسی دارند و ذخیره‌سازی آب در مخازن زیرزمینی از لحاظ اقتصادی سرمایه‌گذاری کمتری را می‌طلبد. در این پژوهش،  اولویت­بندی کانال­های زهکشی به منظور تغذیه مصنوعی آب­های زیرزمینی دشت سراب­نیلوفر به عنوان هدف اصلی مدنظر قرار گرفت و 13 لایه مختلف اطلاعاتی مستخرج از گزارش های فیزیوگرافی، هواشناسی، زمین­شناسی، خاک­شناسی، هیدرولوژی، آب­های زیرزمینی، نفوذپذیری، زیست­محیطی و فرسایش و رسوب تهیه و با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی  (AHP) نسبت به اولویت­بندی کانال­ها اقدام گردید. معیارهای نفوذپذیری، بافت و ضخامت لایه بحرانی بالاترین ضرایب اهمیت را به خود اختصاص داده­اند. کانال­ها بر اساس ارزش اختصاص یافته به آنها، در هفت گروه تقسیم­بندی شدند. چهار اولویت اول دارای اهمیت تغذیه­ای هستند و سه اولویت پایانی به دلیل دارا بودن محدودیت­های تغذیه قابل استفاده نیستند. نتایج نشان داد که 45/65 درصد از کانال­های زهکشی موجود در منطقه قابل تغذیه می­باشد. بر اساس تحلیل­ها و محاسبات بیلان آبخوان آزاد دشت سراب ­نیلوفر، میزان تغذیه سالانه در دشت سراب نیلوفر در مجموع 41/37 میلیون مترمکعب و مجموع تخلیه 38/66 میلیون مترمکعب برآورد گردیده است که بر این اساس تغییرات حجم مخزن منفی و برابر 97/28- میلیون متر مکعب می­باشد. بنابراین تنها 1/30 درصد از اضافه برداشت از آبخوان آزاد این دشت قابل جبران است و تغییرات مخزن منفی و به عددی برابر 24/20- میلیون متر مکعب کاهش پیدا خواهد نمود